فعال حوزه مدیا | نویسنده
ژانر ترسناک مدت هاست که با توانایی خود در برانگیختن ترس و تعلیق شدید مخاطبان را مجذوب خود کرده است. با کتاب‌ها، فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی متعددی که به کاوش در مورد ترسناک و وحشتناک می‌پردازند، به یک پدیده فرهنگی تبدیل شده است. اما چه چیزی در مورد وحشت وجود دارد که آن را هم هولناک و هم جذاب می کند؟ در این مقاله، به تکامل، روانشناسی و محبوبیت پایدار ژانر وحشت می پردازیم.
ترس را می توان با فولکلور و اسطوره هایی که حول موجودات وهم انگیز و اتفاقات ماوراء طبیعی می چرخد، به دوران باستان ردیابی کرد. با این حال، ژانری که امروزه آن را می شناسیم در اواخر قرن هجدهم با انتشار آثار کلاسیک ادبی مانند «فرانکنشتاین» مری شلی و «دراکولا» برام استوکر شروع به ظهور کرد. این رمان‌ها راه را برای تولد ادبیات ترسناک هموار کردند.
در هسته خود، وحشت به عمیق ترین ترس ها و اضطراب های ناشناخته ما نفوذ می کند. این یک محیط کنترل شده برای ما فراهم می کند تا با خیال راحت ترور را تجربه کنیم. هجوم آدرنالین و تسکین متعاقب آن برای زنده ماندن از روایت ترسناک می تواند هیجان انگیز باشد. ما را مجبور می‌کند با آسیب‌پذیری‌های خود مقابله کنیم و به‌طور متناقض، رهایی کامل را فراهم می‌کند.
وحشت در عناصر مختلفی رشد می کند که حس ترس و وحشت را تقویت می کند. محیط‌های جوی، مانند خانه‌های خالی از سکنه یا جنگل‌های متروک، حالتی تاریک و ناآرام ایجاد می‌کنند. شخصیت‌های شرور نمادین مانند فردی کروگر، جیسون ورهیز و دلقک پنی‌وایز مترادف با این ژانر شده‌اند و وحشتی پایدار را در دل مخاطبان القا می‌کنند. ترس‌های پرشی و لحظات پر تعلیق تنش را افزایش می‌دهند و به بینندگان احساس سوزن سوزن شدن می‌دهند.
فراتر از هیجان و ارزش سرگرمی، وحشت اغلب به عنوان بازتابی از ترس ها و نگرانی های اجتماعی عمل می کند. این می تواند یک رسانه قوی برای کشف مسائل ریشه ای باشد و به عنوان تمثیلی برای وحشت های دنیای واقعی عمل کند. فیلم‌هایی مانند «برو بیرون» به نژادپرستی می‌پردازند، در حالی که «جن‌گیر» به موضوعات ایمان و مالکیت می‌پردازد. این توانایی برای درگیر شدن با مسائل اجتماعی مهم لایه‌هایی از عمق را به ژانر می‌افزاید.
وحشت نه تنها یک تجربه بصری بلکه تجربه ای است که از قدرت تخیل ما استفاده می کند. با نادیدن یا مبهم گذاشتن عناصر خاص، وحشت به ذهن ما اجازه می‌دهد که شکاف‌ها را پر کند و تجربه‌ای شخصی‌تر و وحشتناک‌تر ایجاد کند. توانایی ما در تجسم بدترین ترس‌هایمان اغلب وحشت را تشدید می‌کند، زیرا ما با زیرکی وحشت‌های نادیده‌ای را که پشت درهای بسته پنهان شده تجسم می‌کنیم.
محبوبیت پایدار فیلم ترسناک را می توان به توانایی آن در تکامل با زمان نسبت داد. این ژانر به طور یکپارچه از آثار ادبی به صفحه نمایش بزرگ منتقل شده است و حتی در بازی های ویدیویی خانه ای پیدا کرده است. به طور مداوم خود را دوباره اختراع می کند و تم ها، زیرژانرها و تکنیک های جدید را برای جذب مخاطبان بررسی می کند. انجمن‌های طرفداران ترسناک، همایش‌ها و سرویس‌های پخش اختصاصی این ژانر را زنده و پر رونق نگه می‌دارند.
