فعال حوزه مدیا | نویسنده
تعداد کمی از فیلم های ترسناک با کاوش بی وقفه خود در روان انسان، مخاطبان و منتقدان را مجذوب خود کرده اند. در قلمرو وحشت روان‌شناختی، «بابادوک» به‌عنوان نمونه‌ای درخشان از فیلمی است که نه تنها می‌ترساند، بلکه درون‌نگری را نیز وادار می‌کند.این شاهکار استرالیایی که در سال 2014 اکران شد و به کارگردانی جنیفر کنت منتشر شد، داستانی از غم و اندوه، ضربه روحی و قدرت وحشتناک احساسات سرکوب شده را به طرز استادانه ای بافته می کند.
از همان لحظه ای که کتاب وهم انگیز «بابادوک» ظاهر می شود، مخاطبان به دنیایی پر از تاریکی و ترس کشیده می شوند. داستان حول محور آملیا، مادری مجرد است که با مرگ شوهرش دست و پنجه نرم می کند و برای بزرگ کردن پسر کوچکش ساموئل تلاش می کند. هنگامی که موجود فراطبیعی کتاب، بابادوک، شروع به نفوذ به واقعیت آملیا می کند. فیلم چرخش وحشتناکی را به خود می گیرد و در اعماق تاریکی که در ذهن خود او وجود دارد حفاری می کند.
یکی از بزرگترین نقاط قوت فیلم به توانایی آن در به تصویر کشیدن تأثیر درونی غم و اندوه باز میگردد. اسی دیویس در نقش آملیا یک اجرای فوق‌العاده خام و تحسین‌برانگیز ارائه می‌کند که وزن از دست دادن، شب‌های بی‌خوابی و حس فزاینده ناامیدی را به نمایش می‌گذارد. از آنجایی که مخاطبان شاهد سقوط او به سمت جنون هستند، نمی توانند با تلاش او برای حفظ تسلط او بر واقعیت همدلی نکنند.
تصویر نوح وایزمن از ساموئل، کودکی مشکل‌دار که به طور فزاینده‌ای درگیر بابادوک می‌شود، لایه تنش دیگری به روایت می‌افزاید. اجرای وایزمن نشان می‌دهد که چگونه ترومای حل‌نشده می‌تواند به روش‌های مختلف ظاهر شود و بر آشفتگی عاطفی که هم مادر و هم پسر تجربه می‌کنند، تأکید می‌کند. شیمی بین دیویس و وایزمن روی پرده چیزی جز خیره کننده نیست و تاثیر فیلم را تشدید می کند.
«بابادوک» فراتر از حوزه تاکتیک‌های ترساندن است و به جنبه‌های روان‌شناختی عمیق‌تر وحشت می‌پردازد. عواقب سرکوب احساسات، خطرات انکار غم و اندوه و قدرت رویارویی با شیاطین را بررسی می کند. کارگردانی استادانه جنیفر کنت فضایی از ناراحتی را ایجاد می کند که با لحظات وحشت غیرقابل انکار همراه است، همه اینها در حالی که مضامین از دست دادن، مادری و شکنندگی ذهن انسان را بررسی می کند.
ترکیب بی نظیری از عذاب روانی و وحشت فراطبیعی در «بابادوک» با کارگردانی دلخراش و فیلمبرداری استثنایی تقویت شده است. استفاده از صدا و نور در فیلم تنش را بالا می برد و بینندگان را به عمق تاریکی می کشاند. هر صدای جیغ و زمزمه‌ای حس ترس را تشدید می‌کند و مخاطب را روی صندلی‌های خود رها می‌کند و مطمئن نیستند که چه وحشت‌هایی در انتظارشان است.
«بابادوک» که در دورانی پر از فیلم‌های ترسناک فرمول‌آلود اکران شد، به‌عنوان یک شاهکار تامل برانگیز که قراردادهای ژانر را به چالش می‌کشد، متمایز است. این بینندگان را به چالش می کشد تا با ترس های خود روبرو شوند و با ارواحی که از درون آنها را آزار می دهند روبرو شوند. فیلم با پذیرفتن جنبه‌های روان‌شناختی وحشت و ارائه روایتی که در سطحی عمیقاً احساسی طنین‌انداز می‌شود، ردپایی پاک‌نشدنی بر مخاطبش می‌گذارد.
