فعال حوزه مدیا | نویسنده
«راننده تاکسی» که در سال 1976 اکران شد، شاهکاری به کارگردانی مارتین اسکورسیزی و نویسندگی پل شریدر است. این فیلم درباره تراویس بیکل، کهنه سرباز مشکل دار جنگ ویتنام است که از بی خوابی رنج می برد، در حالی که به عنوان یک راننده تاکسی در خیابان های خاکی شهر نیویورک حرکت می کند. آنچه آشکار می شود سفری غم انگیز و درونی به اعماق بیگانگی و هبوط یک انسان به جنون است.
یکی از جنبه های تعیین کننده «راننده تاکسی» بررسی تنهایی و انزوا در شهری شلوغ و شلوغ است. تراویس بیکل به نمادی از همه کسانی تبدیل می شود که در جامعه ای که نمی توانند آنها را درک یا قبول کنند احساس طرد شده می کنند. از طریق انزوای او، فیلم نقدی کوبنده از تأثیرات بیگانه‌کننده زندگی شهری و تأثیر فاسد جامعه در حال زوال ارائه می‌کند.
ماهیت بی خوابی شخصیت تراویس بیکل به استعاره ای از قطع ارتباط او با دنیای اطرافش تبدیل می شود. این فیلم هوشمندانه از صحنه های شبانه برای برجسته کردن جدایی تراویس استفاده می کند و واقعیتی جایگزین را ارائه می دهد که مملو از رذیلت، پستی و ناامیدی است. تراویس با رانندگی بی‌هدف در خیابان‌های شهر به دنبال آرامش از بی‌خوابی‌اش می‌گردد، که به‌عنوان یک خروجی غم‌انگیز برای خشم و سرخوردگی ریشه‌دار است که او را می‌بلعد.
کشمکش‌های درونی تراویس در نهایت در رفتارهای خشونت‌آمیز و بی‌ثبات ظاهر می‌شود و او را به مسیری خطرناک سوق می‌دهد. اوج فیلم، که در یک فاحشه خانه اتفاق می افتد، به عنوان یک تظاهر تکان دهنده و وحشیانه از سرخوردگی سرخورده تراویس عمل می کند، که در یک طغیان خشونت آمیز به اوج خود می رسد که مرز بین عدالت هوشیار و روان پریشی را محو می کند. این سکانس تصویری درونی از تأثیرات بیگانگی اجتماعی و پیامدهای ذهن آشفته ای است که تا نقطه شکست خود رانده شده است.
«راننده تاکسی» یک استاد کلاس در قدرت فیلمسازی است. کارگردانی اسکورسیزی به طرز درخشانی فضای تلخ دهه 1970 شهر نیویورک را به تصویر می کشد و استادانه از تکنیک های داستان سرایی بصری استفاده می کند تا مخاطب را در ذهن آشفته تراویس غرق کند. فیلمبرداری فیلم که توسط مایکل چپمن هدایت می‌شود، ترکیبی از رنگ‌های زنده و نورپردازی شدید را به کار می‌گیرد تا حس ناراحتی و شدت را افزایش دهد.
